Dusza cz.1

Dusza

„Czy można zabić duszę...?” To pytanie dręczyło Madoka już od wielu lat. Pochylił się nad opasłą księgą i spojrzał na pożółkłe stronice. Czytanie kolejnych wyrazów sprawiało mu ból, ale wiedział, że jest już blisko rozwiązania zagadki. Litery napisane były czarnym tuszem i mimo starości, wcale nie wyblakły. Układały się w słowa które doprowadziły do cierpienia setki ludzi. Madok czuł wstręt do siebie za to co robi. W końcu był Kapłanem, jednym z najlepszych, najbardziej oddanych Wszechojcu. A teraz studiuje jedną z najczarniejszych ksiąg nekromancji. Kolejna strona... Coraz większy ból... Właściwie przez ostatnie lata coraz bardziej zagłębiał się w tajniki magii śmierci, a w połączeniu z doświadczeniem jakie zdobył będąc duchownym, posiadał o wiele większe możliwości niż jakikolwiek Nekromanta czy jakikolwiek Kapłan. Dlatego też nie uważał się za żadnego z nich. Wolał aby nazywano go Mrocznym Kapłanem. Kolejna strona... Na jego czole pojawiły się kropelki potu. Pierwszą część rytuału odkrył już kilka lat temu kiedy odprawiał egzorcyzm. Dusza opętanej osoby wrzeszczała:
”... Dopóki bólu, jak człowiek żywy, nie odczuję,
dopóty błąkać się będę po tym nieszczęsnym,
ludzkim padole...”
Madok zrozumiał te słowa, ale wiedział że to nie wystarczy, że to tylko pierwsza część. Później dowiedział że są jeszcze dwie. O drugiej opowiedział mu pewien stary Nekromanta: „Umysł nie umiera... nie posiada już zmysłów, ale ma uczucia. Zrań uczucia duszy, a będziesz o krok bliżej od jej unicestwienia”. Ostatnia część była prawie nie do zdobycia. To była już najgorsza magia której bali się nawet najsilniejsi nekromanci a nawet duchy. Madok spędził więc kolejne lata na poszukiwaniu odpowiedzi, aż wreszcie wszystkie te starania doprowadziły go do tej komnaty. Pośrodku opuszczonego miasta wznosiła się potężna katedra, kiedyś symbol świetności i dostatku, dzisiaj już tylko ruiny. Z jednego okna wypływało słabe światło. W komnacie siedział mężczyzna i właśnie przewrócił kartkę księgi na ostatnią stronę. Czytając ostatnie zdania niemal tracił przytomność, a kiedy doszedł do ostatniego słowa, wrzasnął z bólu, ale ten krzyk był jakby wyrazem cierpienia wielu ludzi... upadł na kolana i ukrył twarz w dłoniach. Teraz już wie co należało zrobić, poznał odpowiedź na swoje pytanie. Ale dlaczego? Dlaczego tak bardzo chciał wiedzieć jak zniszczyć duszę? Podniósł głowę. Jego wzrok zatrzymał się na postaci w końcu sali. Promieniowała błękitnym blaskiem. Przypominała Anioła ale wiedział że nim nie była. Piękna kobieta, a właściwie tylko jej eteryczna postać spoglądała na niego wielkimi oczami. To nie był zwykły duch czy zjawa jakich pewnie mnóstwo błąka się w tej okolicy. To była najczystsza dusza jaką Madok w całym swoim życiu widział, nieskażona pierwiastkiem zła. Była piękna. Długie włosy falowały niczym targane niewyczuwalnym wiatrem . „Ciekawe jakiego były koloru.”- przemknęło przez myśl Kapłanowi. Teraz, zupełnie jak cała postać, były przeźroczyste z błękitną poświatą. Długa suknia zakrywała zgrabną talię, wydatny, ale nie za duży biust i długie nogi. Była bosa ale właściwie nie dotykała zimnej, kamiennej posadzki. Unosiła się kilka cali na ziemią . Cudowna... Doskonała... Madok wstał. Przyglądała mu się ze smutnym uśmiechem.

Moim osobistym zdaniem jest genialna opowieść Razz

Widać że pisał ją ktoś czytający książki:P Ja za opowieść dałbym 5 Wink

Aha. I warto przeczytać Naprawde Cool

No, fajnie się zaczyna! Faktycznie widać, że czytasz dużo książek... Oby tak dalej! Very Happy

P.S. Konieczko - jeśli chcesz coś dopisać, to korzystaj z funkcji "Edytuj". Jak będziesz mógł, to popraw to, bo to wbrew regulaminowi! Smile

Maślana

dzięki za pomoc Very Happy

pozdro!

Konieczko: Strzeż sie takich postów Very Happy